Ο Νίκος Σκαλκώτας υπήρξε, για τον χώρο της κλασικής μουσικής, η μεγαλύτερη μουσική συνθετική ιδιοφυΐα της Ελλάδας στον 20ο αιώνα. Ένας συνθέτης μέγιστου βεληνεκούς, που δυστυχώς η μοίρα δεν του επέτρεψε ούτε να εξελίξει και να ολοκληρώσει τη συνθετική του πορεία, αλλά ούτε και να χαρεί και να υποστηρίξει το έργο του απέναντι στο συντηρητικό κατεστημένο της ελληνικής μουσικής, το οποίο είτε αδυνατούσε είτε δεν ήθελε να κατανοήσει τις «απειλητικές» πρωτοπόρες ιδέες του.
Πιστεύω ότι η αξιοποίηση της ελληνικής μουσικής παράδοσης θα είχε πάρει άλλο, καλύτερο δρόμο στην έντεχνη μουσική με την καταλυτική του δημιουργική παρουσία και θα είχε αποφύγει τις (παλαιότερες) εθνικοπατριωτικές και (μετέπειτα) εθνοτουριστικές γραφικότητες, που εκτός λίγων φωτεινών εξαιρέσεων, δεν άντεξαν στο χρόνο και δεν κέρδισαν ακροατήριο.
Αλλά κυρίως, ως ηγετική καλλιτεχνική προσωπικότητα, θα είχε παίξει καθοριστικό ρόλο στο να δημιουργηθεί αυτός ο σύνδεσμος παραδοσιακών βιωμάτων και σύγχρονων μουσικών ρευμάτων που θα έφτιαχνε ένα συνειδητοποιημένο και πολυπληθές ακροατήριο για μια ελκυστική και επίκαιρη ελληνική κλασική μουσική, όπως έγινε αντίστοιχα σε άλλες συγγενικές μας, όσον αφορά την μουσική τους παράδοση, χώρες.
Όπως κι αν έχει πάντως, χρωστάμε μεγάλη ευγνωμοσύνη σε αυτούς τους ανθρώπους που δούλεψαν και δουλεύουν ώστε να αναδειχτεί έστω ένα μέρος του έργου του Νίκου Σκαλκώτα και έχουμε υποχρέωση ως μουσικοί και μουσικόφιλοι να στηρίξουμε κάθε προσπάθεια ανάδειξης και απόλαυσης του συνθετικού του θησαυρού, ο οποίος εξακολουθεί να παραμένει σχεδόν στην αφάνεια.
(Δεκέμβριος 2019, έτους Σκαλκώτα)
Η Μουσική Σελίδα του Κώστα Γρηγορέα 